Su, sembolik olarak duyguların akışkanlığı ile özdeşleştirilir. Durgun su nasıl zamanla yosun tutup kokuşursa, bastırılmış duygular da zamanla içsel huzursuzluklara, sıkışmış enerjiye ve hatta fiziksel rahatsızlıklara dönüşebilir. Ancak akmaya devam eden su berrak ve temiz kalır. Duygularını serbest bırakan, onları yargılamadan deneyimleyen kişi de zihinsel ve ruhsal olarak arınır, hafifler ve dengelenir. Su gibi akışta kalmak, hayata esneklikle yaklaşmak, karşılaştığımız her durumda kendimizi kapatmak yerine ona uyum sağlamak, içsel özgürlüğün kapısını aralar.

Su, dişil enerji ile ilişkilendirilir. Dişil enerji, sezgiyi, şefkati ve kabullenmeyi temsil eder. Bir nehir nasıl önüne çıkan engelleri sabırla aşarak yoluna devam ediyorsa, su gibi yaşamın akışına güvenen kişi de karşısına çıkan zorluklara direnç göstermek yerine, onların içinden geçmeyi öğrenir. Su gibi olabilmek, hayatın getirdiklerini kabul etmek, olayları zorlamadan kendi ritminde ilerlemek anlamına gelir. İçsel huzur, su gibi akışkan, sabırlı ve kapsayıcı bir bakış açısıyla mümkün hale gelir.

Suyu ne kadar içiyorsan, hayatı da o kadar içine alırsın. Su, yalnızca fiziksel bedenimizi değil, ruhumuzu da besler. Yeterince su içmeyen, yani kendine gereken ilgiyi, sevgiyi ve özeni göstermeyen kişi, hayattan da aynı eksikliği hisseder. Susuz bir toprak nasıl çorak ve verimsiz hale gelirse, içsel dünyasını beslemeyen kişi de duygusal olarak kuruyup kırılgan hale gelir. İnsan, kendine verdiği değer kadar hayattan karşılık alır. Bu yüzden, önce kendi iç dünyanı beslemelisin ki, dış dünyan da bunun bir yansıması olarak canlı ve bereketli olsun.

Dünya, insanın iç dünyasının bir aynasıdır. İçindeki suyu yani sevgiyi, şefkati ve duygusal akışı artırırsan, dış dünyan da aynı şekilde berrak ve canlı olur. Eğer içindeki sevgiyi bastırır, merhametten ve duygularını ifade etmekten kaçınırsan, dünya da sana aynı yoksunluğu sunar. İnsan, kendi içindeki dengeyi sağladığında, çevresi de bu dengeyi yansıtır. İçsel huzur ve uyum, ancak kişinin kendine sunduğu sevgi ve kabulle mümkün hale gelir.

Su, aynı zamanda arınmanın ve dönüşümün sembolüdür. Bedeni temizlediği gibi, ruhu da arındırır. Bir şeyleri bırakmak, geçmişin yüklerinden kurtulmak, yeniye yer açmak için su gibi akışkan olmak gerekir. Eski düşünce kalıplarına sıkı sıkıya bağlı kalmak, geçmişin acılarına tutunmak, durgun suyun içinde çırpınmaya benzer. Ancak su gibi akmaya başladığında, hayatın getirdiği her yeni deneyimi bir armağan olarak kabul edebilir, kendini geçmişin zincirlerinden özgürleştirebilirsin.

O halde su gibi ol. Arın, besle, ak. Kendini beslediğin kadar dünyayı da besle. Su, paylaşmaktan kaçınmaz; çağlayarak, damla damla, göklerden denizlere ulaşır ve hayatı var eder. Hayat da böyledir: Sevgini, şefkatini, anlayışını paylaştıkça çoğalır. Kendini sınırladığında, tıpkı bir suyun setlenmesi gibi içindeki enerji de sıkışır ve akmaz. Ancak hayatı akışına bıraktığında, tıpkı özgürce akan bir nehir gibi huzuru ve bereketi içinde hissedersin. Su hayattır ve hayat, akmasına izin verdiğinde güzelleşir.